Ευκαιρία ή απειλή;

''Ναι στην παγκοσμιοποίηση, αλλά με προϋποθέσεις'' δηλώνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά από εκτενή συζήτηση για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης

Λίγοι είναι πλέον εκείνοι που, είτε υποστηρίζουν απόλυτα, είτε απορρίπτουν φανατικά το άνοιγμα των συνόρων. Οι περισσότεροι θέλουν τις ευκαιρίες του μέλλοντος, αλλά και την ασφάλεια του παρελθόντος. Εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος μίλησε στο Στρασβούργο ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Παπαστάμκος. Πιστεύει άραγε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μία ευκαιρία ή απειλή για τους Ευρωπαίους;

''Είναι και τα δύο. Σε ότι αφορά την επικινδυνότητα της παγκοσμιοποίησης, αυτή συνίσταται κατά την προσωπική μου γνώμη στο γεγονός ότι παραπέμπει σε ένα άναρχο σύστημα χωρίς κανόνες, χωρίς πειθαρχίες, χωρίς αρχές. Επομένως αυτό δυσχεραίνει το πεδίο δράσεως, συστημάτων, χωρών, οικονομικών υποκειμένων, τα οποία έχουν εθιστεί να λειτουργούν κάτω από ένα αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο''.

Παρόμοια εκτίμηση και από την ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κατερίνα Μπατζελη:
''Είναι μία ευκαιρία η παγκοσμιοποίηση, εφόσον ξέρεις να τη διαχειριστείς''

Το 1983 ο καθηγητής του Χάρβαρντ Tίοντορ Λεβίτ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο ''παγκοσμιοποίηση''. ΄Εκτοτε ο κόσμος χωρίζεται σε οπαδούς και αντιπάλους της. Νέες δυνάμεις, όπως η Κίνα αντλούν τα ωφέλη της παγκοσμιοποίησης, επιδεικνύοντας συνεχή ρεκόρ στην παραγωγικότητα και στα ωράρια εργασίας. Το ερώτημα προς την ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κατερίνα Μπατζελή : ''Θα πρέπει δηλαδή να γίνουμε όλοι ...Κινέζοι για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης'';

''Αυτό κατακρίνεται από όλους, ακόμα και από τους φανατικούς οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και του αχαλίνωτου ανταγωνισμού. Η διαφορά μας είναι ότι ορισμένοι βλέπουν την παγκοσμιοποίηση ως μηχανισμό μεγιστοποίησης του κέρδους των μεγάλων εταιρειών, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως οι σοσιαλιστές, βλέπουν ότι η παγκοσμιοποίηση αφορά την αναδιανομή αυτού του συσσωρευμένου κέρδους και την ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης, έτσι ώστε να μπορέσει και η Ε.Ε. να αναπτύξει τους ρυθμούς ανάπτυξης''.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δεν δέχεται ότι η προστασία απέναντι στους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης είναι αποκλειστικό προνόμιο της Αριστεράς. Ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Παπαστάμκος κάνει λόγο για ένα ''ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης'' με σεβασμό στην κοινωνική προστασία:

''Υποστηρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια το πρότυπο της κοινωνικής και οικολογικής οικονομίας της αγοράς. Και χαίρομαι που αυτό το πρότυπο αποκτά, τόσο στη Συνταγματική Συνθήκη, όσο και στη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, τα χαρακτηριστικά του κανόνα δικαίου. Η Ευρώπη φέρει στην ιστορία της τα χαρακτηριστικά αυτού του προτύπου. Ο,τιδήποτε άλλο είναι ξένο και δεν θα διεκδικεί σε βάθος χρόνου τη δημοκρατική νομιμοποίηση που είναι αναγκαία για να προχωρήσουμε''

Η ομιλία του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιβεβαιώνει ότι και οι πολιτικές δυνάμεις δεξιά του Κέντρου αντιλαμβάνονται τους κινδύνους. Ο Σαρκοζί μίλησε για προστατευτισμό, προστασία των αγροτών και των κοινωνικά αδυνάτων και όρους αμοιβαιότητας στο άνοιγμα των ευρωπαΐκών αγορών. Ο ευρωβουλευτής Γ. Παπαστάμκος επισημαίνει:

''Η Ευρώπη έχει τον δικό της πολιτικό πολιτισμό, έχει το δικό της νομικό οπλοστάσιο, αλλά δεν μπορεί η Ευρώπη μόνο σε βάθος χρόνου να είναι η μόνη η οποία εντατικοποιεί αυτήν την προστασία και άλλες δυνάμεις ανταγωνιστικές να κωφεύουν ή να εκμεταλλεύονται αυτήν την έλλειψη κανόνων και προδιαγραφών. Διαγράφεται ο κίνδυνος, αν μιλήσουμε για τα οικονομικά υποκείμενα, σε πέντε-δέκα χρόνια να πει κάποιος ότι γιατί να είμαι εγκατεστημένος στην Ευρώπη και να μην πάω κάπου αλλού, όπου υπάρχει κοινωνικό ντάμπινγκ, όπου υπάρχει οικολογικό ντάμπινγκ ; Αντιλαμβάνεστε τί έχει να συμβεί σε μία τέτοια περίπτωση''.

Πώς μπορεί όμως ο απλός πολίτης για να οπλιστεί απέναντι στους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης; Στο Στρασβούργο όλοι συνιστούν πάνω απ΄όλα την επένδυση στην παιδεία και την καινοτομία. Η ευρωβουλευτής Κατερίνα Μπατζελή επισημαίνει ότι εκτός από όλα αυτά, ο πολίτης πρέπει να επιδείξει και πνεύμα διεκδίκησης:

''Πρώτον ότι πρέπει να ζητήσει έναν σωστό δημόσιο τομέα. Δεύτερον ενίσχυση των μαζικών κινημάτων, τα οποία θα συνδιαμορφώνουν τους όρους ενίσχυσης της αγοράς. Τρίτον ένταξη σε δια βίου μάθηση ή ενίσχυση των θεμάτων παιδείας και όλων εκείνων των πολιτικών όπως της καινοτομίας, της γνώσης, όπου όμως πρέπει να τα ζητάει να τα διεκδικεί από το κράτος, από τα ίδια τα μαζικά κινήματα, έτσι ώστε αυτά να επενδύουν επάνω του. Διότι χωρίς επένδυση στον άνθρωπο, το άνοιγμα της αγοράς θα είναι ένα άνοιγμα στην πόρτα της ανεργίας''.

Στρασβούργο, Γιάννης Παπαδημητρίου

(Πηγή: Deutche Welle)